‘‘Κατά Κτησιφώντος’’, οι μέν . . . ‘‘Περί του Στεφάνου’’, οι δεν!

1184 π.χ. Η Τροία πέφτει, και οι έλληνες επιβιβάζονται στα πλοία για την επιστροφή τους. Η Εκάβη, η δύστυχη πολύτεκνη βασίλισσα, χάνει τα πάντα. Οι γιοί της νεκροί. Κόρες και νύφες της αιχμάλωτες. Και το εγγονάκι της, ο Αστυάναξ, ο γιός του Έκτορα και της Ανδρομάχης, η μόνη της παρηγοριά. Ελπίζει, ότι οι Αχαιοί θα τον λυπηθούν, θα λυπηθούν το νήπιο. Αλλοίμονο, όμως! Ο Οδυσσέας, ή ο Νεοπτόλεμος, ή ο Μενέλαος, θα το πετάξει από τα τείχη και θα της το φέρουν νεκρό πάνω σε μια ασπίδα. Η Εκάβη υψώνοντας τα χέρια στον ουρανό θα ξεσπάσει σε κατάρες:

Η παρατεταμένη παγκόσμια οικονομική κρίση αποτελεί μεγάλη πρόκληση για τη διεθνή γεωπολιτική σταθερότητα και ειρήνη. Από το 2007 οι παγκόσμιες χρηματιστηριακές αγορές έχουν πληγεί από την ύφεση, μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα έχουν καταρρεύσει και οι κυβερνήσεις συντηρούν το τραπεζικό σύστημα. Προφανώς η παγκόσμια οικονομική ύφεση επηρεάζει την ζωή όλων. Σε μια περίοδο δραματικών γεωπολιτικών και οικονομικών αλλαγών σε όλο τον κόσμο, οι περιοχές της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου βρίσκονται στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος. Οι σχέσεις της Ευρώπης με τον αραβικό κόσμο αποκτούν νέα διάσταση και οι εξελίξεις απαιτούν επιτακτικά την ενίσχυση των ευρω-αραβικών δεσμών σε όλα τα επίπεδα: οικονομικό, πολιτικό και ασφάλειας.

Η ίδρυση το 1919 της Κοινωνίας των Εθνών (ΚτΕ) υλοποίησε την ιδέα ενός παγκόσμιου οργανισμού για την διαφύλαξη της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας. Τόσο η ΚτΕ, όσο και ο διάδοχος και ομοειδής Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), ο οποίος συστάθηκε το 1945, υπήρξαν τα θεσμικά απότοκα δύο παραγόντων. Πρώτον, του επακόλουθου προβληματισμού, μετά τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους, σχετικά με την αποτελεσματικότητα των παραδοσιακών μηχανισμών για την διατήρηση της διεθνούς τάξης, όπως η ισορροπία δυνάμεων. Δεύτερον, της ενεργότερης συμμετοχής των Ηνωμένων Πολιτειών στο διεθνές σύστημα και της αμερικανικής πεποίθησης ότι η εξάπλωση του φιλελευθερισμού, ως κατευθυντήρια ιδέα συγκρότησης του διεθνούς συστήματος, θα λειτουργήσει ευεργετικά προς την επίτευξη της διεθνούς τάξης.

Με την ελληνική κοινή γνώμη να έχει επικεντρώσει το ενδιαφέρον της στη σύγκρουση Καμμένου - Κοτζιά και στην αναγκαστική παραίτηση του τελευταίου, με την ταυτόχρονη ανάληψη του ΥΠΕΞ από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, διέφυγε της προσοχής των περισσοτέρων μας η σοβαρότητα της τελευταίας τουρκικής πρόκλησης.

Το Βερολίνο, επιθυμεί πάση θυσία την επέκταση της οικονομικής και πολιτικής της κυριαρχίας του, στην ζώνη: Σερβίας (μελλοντικού μέλους της ΕΕ), σκοπιανής «Μακεδονίας» (επίσης πιθανού μελλοντικού μέλους της ΕΕ) και ελληνικής Μακεδονίας, εκβιαζομένης από τον υποκινούμενο σκοπιανό «μακεδονισμό»