GRANT FAINT VIA GETTY IMAGES


Εν έτει 2019, τί αληθεύει στην ελληνική κοινωνία; Πώς αρθρώνεται ο πολιτικός λόγος και συγκροτείται το κοινωνικό γεγονός;
Αναμφίβολα, τόσο ως ελληνισμός, όσο και ως ελληνικό κράτος βρισκόμαστε σε μία δύσκολη καμπή της μακραίωνης πορείας μας˙ είτε με τα ευρύτερα κριτήρια του πρώτου προσδιορισμού αποτυπώνεται μία παρακμιακή πορεία , είτε με τα στενότερα του δευτέρου καταδεικνύεται μία δυσλειτουργία δύο αιώνων.Το πώς διαβαθμίζει κάποιος τη δυσμενή συγκυρία που διέρχεται η χώρα μας, είναι συνάρτηση διαφόρων παραγόντων, προϋποθέσεων και ιεραρχήσεων, όπως των αντιλήψεων του για την ιστορικότητά μας, των ιδεολογικών του πεποιθήσεων και κυρίως των μελλοντικών προσδοκιών για το συλλογικό υποκείμενο που συγκροτούμε. Ακόμη και με τα επιστημονικά μονοδιάστατα και ελλειμματικά κριτήρια, που ταυτίζουν τον ελληνισμό με την ίδρυση του σύγχρονου ελληνικού κράτους, η περίσταση προϋποθέτει την αντιμετώπιση διαπιστωμένων προβλημάτων, τα οποία όμως δομικά αδυνατούμε να επιλύσουμε. Η διάζευξη έγκειται στην ποιοτική διαβάθμιση των δύο προσεγγίσεων, που διαφοροποιούνται τόσο ως προς την οριοθέτηση του προβλήματος, όσο και ως προς τις πιθανές λύσεις του. Κοινό τόπο -λογικά θα- συνιστά η συλλογική μας διαιώνιση.

        «Πολιτική ορθότητα» και αντιχριστιανική υστερία!, 

Ο Guardian είναι μια βρετανική κεντροαριστερή εφημερίδα.

Αρκετά «ανοικτή» στις απόψεις που φιλοξενεί, αλλά σταθερά προσηλωμένη στην αριστερόστροφη ατζέντα την διεθνούς «πολιτικής ορθότητας».

Χθες δημοσίευσε ένα άρθρο που αξίζει να προσεχθεί Τίτλος του:

«Όπως δείχνουν οι επιθέσεις στην Σρι Λάνκα, οι Χριστιανοί αντιμετωπίζουν σοβαρούς διωγμούς διεθνώς!»

(As the Sri Lanka attacks show, Christians worldwide face serious persecution).

Το λέει και η αρθρογραφία του Guardian, πλέον…

 

Η Τουρκία δεν είναι ούτε υπερδύναμη, ούτε μεγάλη δύναμη, ούτε περιφερειακή δύναμη, αλλά είναι μια χώρα που έχει τις δυνατότητες να παρεμβαίνει στρατιωτικά, πολιτιστικά και οικονομικά σε περιφερειακό επίπεδο, επισημαίνει σε συνέντευξή του στο liberal.gr, o αναλυτής Χρήστος Μηνάγιας, προσθέτοντας πως η σχέση της με τις ΗΠΑ δημιουργεί ευκαιρίες αλλά και κινδύνους - ασύμμετρες απειλές.

Οι διακρατικές κρίσεις άμυνας και ασφάλειας χαρακτηρίζονται ως ιδιάζουσες, σύνθετες και ακραίες περιπτώσεις κατά τις οποίες διακυβεύονται ζωτικά εθνικά συμφέροντα, υπάρχει η αντίληψη και η διάχυτη αίσθηση αμέσου ή επικειμένης απειλής, είναι πιθανή η χρήση στρατιωτικής ισχύος και χρειάζεται να ληφθούν κρίσιμες αποφάσεις υπό χρονική πίεση, σε καθεστώς αβεβαιότητος. Κατά τις περιόδους αυτές δοκιμάζεται άμεσα η απόδοση του Εθνικού Συστήματος Χειρισμού Κρίσεων (ΕΘΣΥΧΚ) και των αρμοδίων θεσμικών οργάνων που το αποτελούν, κυρίως όμως δοκιμάζεται η εμπειρία, η γνώση και η αντοχή (φυσική και ψυχική) των εμπλεκομένων πολιτικών ηγετών οι οποίοι έχουν την ευθύνη του όλου χειρισμού της κρίσεως. Οι διακρατικές κρίσεις απαιτούν πολιτικούς «μαέστρους» οι οποίοι είναι σε θέση να εναρμονίζουν το σύνολο των εθνικών μέσων (διπλωματικών, στρατιωτικών, οικονομικών, επικοινωνιακών, αξιακών, κοινωνικών, πολιτισμικών κ.λπ.) με κατάλληλο μείγμα στρατηγικών, προς επίτευξη των εκάστοτε Αντικειμενικών Σκοπών οι οποίοι υπηρετούν τα Εθνικά Συμφέροντα.

«Ισχυρές Ενοπλες Δυνάμεις κάνουν τη χώρα ευυπόληπτη στους φίλους και σεβαστή στους αντιπάλους» γράφουν δέκα απόστρατοι ανώτατοι αξιωματικοί κρούοντας κώδωνα κινδύνου. Η παρέμβασή τους για την Εθνική Άμυνα έρχεται με χρονοκαθυστέρηση, σχολιάζουν απόστρατοι αξιωματικοί.