Όταν χάνουμε ο,τιδήποτε τότε εκτιμούμε καλύτερα την αξία του! Όντας στη διάθεσή μας το θεωρούμε δεδομένο, όταν, όμως δεν είναι πια, τότε η ανάγκη καθίσταται αδήριτη!
Αυτό συμβαίνει με χρήσιμα αντικείμενα αλλά προπαντός με προσφιλή πρόσωπα συνυφασμένα με τη ζωή μας και ειδικά όταν συν-υπηρετούμε κοινούς σκοπούς και πιστεύω.
Η απώλεια προκαλεί ένα ανείπωτο συναίσθημα γεμάτο θλίψη και νοσταλγία, αλλά και μια ανταπόδοση ευχαριστιών για όσα μας έχει προσφέρει! Μια έκφραση ευγνωμοσύνης μας. Αλλά πώς; Τι είδους συναίσθημα είναι η ευγνωμοσύνη; Θαρρούμε ότι είναι αρετή. Ως αξία και αρετή θα την προσεγγίσουμε.
Εισαγωγή
Η κοινωνία μας έχει χάσει, ήδη, την έννοια του άριστου μέτρου. Η υπερβολική επιδίωξη της απόλαυσης της ηδονής υλικών αγαθών έχει προκαλέσει κατακλυσμό απογοήτευσης. Ως «αλήθεια» προβάλλεται η ατομική άποψη, ως ωραιότητα η προκλητικότητα και ως ηθικό εκλαμβάνεται, ό,τι συμφέρει στον καθέναν μας. Η έννοια του προσώπου αμφισβητείται. Ο άνθρωπος απομακρύνθηκε από τις πνευματικές ρίζες του και έγινε ένα αλλόκοτο μοναχικό ον, τελείως αφύσικο. Έγινε καταναλωτής – πελάτης – οπαδός και τελικά ένας αριθμός!
Η ανθρωπινότητα που έχει ακατάλυτους δεσμούς με τις εμμενείς αξίες, όπως τη συνείδηση, αυτοσυνείδηση, αυτοκυριαρχία, υπευθυνότητα… δεν συνιστά πια η υπέρτατη αξία της ζωής μας. Η ασύλληπτη τεχνολογική και βιομηχανική ανάπτυξη σε συνδυασμό με την απομάκρυνση από τις παλαιές μεταφυσικές έννοιες οδήγησαν σε μια κυρίαρχη μηχανιστική αντίληψη για τον κόσμο και ειδικότερα για την ανθρώπινη κοινωνία.
Η ανάπτυξη τεράστιων πόλεων με ισοπεδωτικές απάνθρωπες συνθήκες χαλάρωσαν κάθε συνοχή. Η Οικογένεια, η Κοινότητα, το Έθνος, η Πατρίδα που έδιναν συνέχεια στην ιστορία και την παράδοση έχουν αμβλυνθεί σημαντικά. Υποτασσόμαστε σε δοσμένους ιεραρχικά μηχανισμούς (συστήματα). Οργανωνόμαστε σε ομάδες και όργανα, που αντιστρατεύονται την ποικιλία και λειτουργούν, ως κλειστές οριακές ομάδες.
Κυριαρχούν ο ανταγωνισμός και η αντιζηλία. Αλυσοδεμένοι σε διαμάχες για απόκτηση των υλικών αγαθών διαθέτουμε μόνον ελάχιστο χρόνο για να ζούμε! Ο «πολιτισμός» μας γοητεύεται σε σημείο ψύχωσης με διασημότητες και είδωλα, που έχει, ως πρότυπα. Το «εγώ» επικράτησε του «εμείς».
Όλα αυτά είναι τελείως αφύσικα κυριολεκτικά. Και, όμως, η σύγχρονη Φυσική επιβεβαιώνει ότι δεν υπάρχουν μεμονωμένα άτομα στον φυσικό Κόσμο. Ούτε κενό υπάρχει μεταξύ τους, αλλά ενέργεια, «σκοτεινή ύλη» και αλληλοεπιδράσεις. Μια άπειρη ποικιλία σχέσεων με συγκρούσεις και συνεργασίες μεταξύ των πάντων, αλλά σε μέτρον άριστο, συνθέτουν τελικά ένα ενιαίο σύνολο, που αρμονικά και δυναμικά υπάρχει, ανανεώνεται, εξελίσσεται. Μήπως αυτό ακριβώς δεν είναι και υπέρτατη έκφανση του υπέροχου φαινομένου που καλούμε ζωή;
