Όταν ο άνθρωπος θέλησε να απαλλαγεί από τα μεταφυσικά ερείσματά του και να αποκτήσει απόλυτη ελευθερία στις αποφάσεις του για ένα προσωπικό τρόπο ζωής οραματίσθηκε ότι : Ο Λόγος θα αποτελούσε την οργανωτική αρχή της αρμονίας, ήτοι θα καθόριζε, με επιταγές και απαγορεύσεις ποια θέση θα κατείχε το κάθε μέρος μέσα στο όλο. Θα υπήρχε μια αρμονία Λόγου και ψυχόρμητου. Μια αυθυποταγή των ενστικτωδών παρωθήσεων σε έναν έλλογο σκοπό. Θα υπήρχε μια παραίτηση από την άμεση ικανοποίηση για χάρη μιας ανώτερης ευτυχίας. Ήτοι, πίστεψε σε μια ζωή, η οποία να στηρίζεται στο μέτρο και τις αξίες.

Όμως, στην πράξη, οι αστικές αξίες θυσιάστηκαν στο βωμό του κέρδους για την άμεση ατομική μας ικανοποίηση. Πέσαμε στη φιλαυτία, εγωτισμό με συνέπεια να φθάσουμε στο μηδενισμό.

Αγνοήθηκε, ότι από το αρμονικό σύνολο αναδύονται οι ανώτερες δυνάμεις, με τις οποίες αντιμετωπίζονται οι τεράστιες απαιτήσεις της ζωής.

Η «απόλυτη ατομική ελευθερία» προκάλεσε θανάσιμο πλήγμα στην κοινωνική συνοχή. Καταλύθηκαν οι κοινωνικοί δεσμοί, γιατί κατέρρευσε η εμπιστοσύνη. Έτσι χάθηκε η ελπίδα.

Read more: Δημήτρης Κ. Μπάκας: Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ, Η ΑΡΕΤΗ ΣΥΝΟΧΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ