Καλά τα φρέντα, τα εσπρέσα και τα καπουτσίνα αλλά σαν τον Ελληνικό στο προϊστορικό φλιτζάνι της προγιαγιάς, το λίγο σπασμένο στην άκρη, το κάπως ραγισμένο από τα χρόνια, δεν έχει !

Και κυρίως όταν τον  ρουφάς μακρρρροοοοσυρταααα (φφφφσσσττ) και ηδονικά ενώ κάθεσαι με τα πυτζαμάκια σου στη σκάλα του νησιωτικού σπιτιού της ίδιας προγιαγιάς και παράλληλα ακούς το «naxos f.m.» ( Ε δεν έχουμε ραδιοφωνικό σταθμό εδώ στη Σέριφο, τι να κάμουμε;)

Άραγε πόσες γενιές ήπιαν τον καφέ τους σε αυτό το φλιτζάνι; Ή το τσάι τους διότι ως γνωστόν παλιά τον Ελληνικό τον απολάμβαναν σε μικρούτσικο φλιτζανάκι και τον έκαναν μια ρουφηξιά ! (Ο Ελληνικός εσπρέσο ντε ). Πόσες κουβέντες είχαν γίνει πάνω από αυτό το φλιτζάνι, πόσα μυστικά είχαν ειπωθεί, πόσα παράπονα, γέλια ή κλάματα;

Άσε αυτή η σκάλα !!! Πόσες φορές έγινε καράβι για να ταξιδεύω στα παιδικά μου όνειρα; Πάντα αγαπούσα να την ανεβοκατεβαίνω και να παίζω σε αυτήν ! Να την κάνω βαρκούλα, να την κάνω σπηλιά, να την κάνω σπιτάκι.

Ακόμα και τώρα να, εδώ χώθηκα να πιω τον καφέ μου ! Χώθηκα και χάθηκα ! Και σαν έπινα το καφεδάκι μου ήρθε εκείνη ! Ψηλόλιγνη, καστανούλα και κάπως ντροπαλή…Ίδια η Άννα η κόρη μου ! Στην ηλικία της Άννας ! » Παίζουμε»; μου λέει…»Τι παίζουμε; Από που ξεφύτρωσες εσύ πάλι;» της απαντώ. «Εγώ; Εγώ δεν έφυγα ποτέ! Να εδώ μέσα μένω!» μου λέει και μου δείχνει τα αριστερά του στήθους μου…»Απλά κάποιες φορές κρύβομαι γιατί με τρομάζεις…Όταν πας να μεγαλώσεις και με ξεχνάς,φοβάμαι.

Και κρύβομαι. Και άλλες φορές θυμώνεις και τρομάζω . Ειδικά όταν κλαις εγώ πολύ στεναχωριέμαι ! Και τυλίγομαι σαν κουβαράκι και περιμένω να περάσει.  Ευτυχώς όμως μετά γελάς δυνατά, κλαις σα μωρό από χαρά όμως πια,τρελαίνεσαι για μαλλί της γριάς, παίζεις σαν τρελό στη θάλασσα,ονειρεύεσαι ξύπνια και τότε εγώ πάλι χαμογελάω και είμαι τόσο ευτυχισμένο που χοροπηδάω! Δε μπορεί θα το έχεις νιώσει όταν χτυπάει η καρδιά σου σαν τρελή ! Είναι επειδή εγώ τρελαίνομαι από τη χαρά μου και δε μπορώ να συγκρατηθώ ! Και όταν εσύ γελάς εγώ ξελιγώνομαι στα γέλια!

Και είμαι πάλι ευτυχισμένο ! Παίζουμε τώρα;». Και ενώ γέλαγε με γέλιο γάργαρο εξαφανίστηκε στο παταράκι του σπιτιού ! Βρε τι ρετρό, τι βινταζ καταστάσεις ζω πρωί- πρωί ;

«Παίζουμε !¨ ψιθύρισα και σηκώθηκα απότομα να πάω να παίξω με την Άννα, ξέροντας ότι κάπου εκεί θα έρθει και θα μπλεχτεί και αυτή η μικρούλα !

Μη φοβάσαι μικρή ! Δεν θα ξεμείνεις ποτέ από σπίτι !

Θα μένεις πάντα στα αριστερά του στήθους μου ! Στο υπόσχομαι !

Και κάπως έτσι έγινα και πάλι παιδί !

Κλικ για το Βίντεο!

Εύα Κοτσίκου