Κύκνος! Ενα αφθαστο ιδεώδες.Ισόβιο ζευγάρωμα μέχρι το τέλος. Ιωάννα Νικολαντωνάκη

H ομορφιά δημιουργεί μια σύγκριση, πράγμα που σημαίνει πως υπάρχουν άνθρωποι άσχημοι;
Θα ήθελα ανθρώπους όμορφους να συναντώ, να τους κοιτώ στα μάτια, να νιώθω την καρδιά τους από χιλιόμετρα μακριά, να μην υπάρχουν άμυνες, να μην υπάρχει προκατάληψη, να μην υπάρχει φόβος.
Όμορφοι άνθρωποι παντού, σε όλα τα σύμπαντα δίχως να θέτουμε κριτήρια.
Γιατί ακόμη πίσω κι από το πιο αυστηρό, αυταρχικό προσωπείο, υπάρχει μια ομορφιά αψεγάδιαστη. Ιωάννης Χρυσόστομος Παπουδάρης

Όμορφος.Από την αρχαία Ελληνική λέξη » ευ-μορφος» που σημαίνει αυτός που ευχαριστεί τις αισθήσεις μας με το παρουσιαστικό του. Εγώ,όμως,αδυνατώ να δω ομορφιά στα παρουσιαστικα,συγγνώμη.Επιμένω να την ψαχουλευω μέσα σε σώματα και πρόσωπα γεμάτα ατέλειες.Να την «ψαρευω» μέσα από ψυχές ταλαιπωρημένες.Να την διακρίνω σε ένα κουρασμένο βλέμμα,να την απολαμβάνω μέσα από το γέλιο ενός παιδιού,να την βιώνω μέσα από τα δάκρυα ενός κουρασμένου ανθρώπου.Να την βλέπω εκεί που οι άλλοι δεν μπορούν να τη δουν.Που αναρωτιουνται τι στο καλό θαυμάζω απορημένοι.Βλέπω ομορφιά όχι σε ένα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα με θέα την Καλντέρα της Σαντορίνης αλλά σε ένα ηλιοβασίλεμα που ματώνει τον Αθηναϊκό ουρανό καθώς κατεβαίνω την Ερμού.Όχι δεν συγκινούμαι από την καθιερωμένη ομορφιά αλλά από εκείνη την σπάνια που κατοικεί μέσα στην απλότητα. Εύα Κοτσίκου

Τι είναι η ομορφιά;
Από τι καθορίζεται; Υποκειμενική ή αντικειμενική τελικά;
Όλα γύρω μας έχουν λίγο-πολύ να κάνουν με την ομορφιά, την καλαισθησία, την αρμονία.
Τι είναι όμως αυτό που θα ορίσει κάτι ως όμορφο; Πρότυπα υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα και θα αλλάζουν ανάλογα με την εποχή που διανύουμε.
Στον χώρο που αγάπησα από παιδί, βασικό στοιχείο η ομορφιά, απαραίτητο, αν και τα δεδομένα έχουν αλλάξει και όχι απαραίτητα προς το καλύτερο!
Σαν μαθήτρια λοιπόν, σε Σχολή Σχεδιαστών Μόδας, αυτό διδάχθηκα. Πως υπάρχουν κάποια κλασικά πρότυπα ομορφιάς και τάσεις που ακολουθούνται.
Για παράδειγμα, στα ρούχα υπάρχουν συνδυασμοί πετυχημένοι, χρώματα που μας αναδεικνύουν, κοψίματα που κολακεύουν ένα γυναικείο σώμα, ακόμα και τρικ που θα κρύψουν τυχόν ατέλειες. Όπως υπήρχαν πάντα και γυναικεία ή ανδρικά πρότυπα ομορφιάς.
Ωραία και καλά όλα αυτά, αλήθεια. Και πάντα με συγκινούσαν και εξακολουθούν!
Φτάνει μόνο αυτό όμως;
Στην πορεία, συνειδητοποίησα πως τελικά δεν φτάνει, αλλά ισχύει αυτό που πάντα ένιωθα!Τι εννοώ;
Ακόμα και η πιο λαμπερή δημιουργία, δεν θα καταφέρει να αναδειχθεί, αν ο άνθρωπος που τη φορά δεν μπορεί να την υποστηρίξει!
Είναι η εσωτερική ομορφιά του ανθρώπου που θα κάνει το ρούχο ομορφότερο και όχι το ρούχο τον άνθρωπο!
Γιατί απλά, ένας άνθρωπος μπορεί να είναι όμορφος, ακόμα και αν η εικόνα του δεν είναι αυτή που επιβάλλουν τα διεθνή πρότυπα ομορφιάς! Βομβαρδιζόμαστε όμως από εικόνες και χάσαμε την ουσία! Η ομορφιά για μένα λοιπόν, βγαίνει από μέσα μας, από αυτά που εκπέμπει η Καρδιά μας και αυτό δεν κρύβεται όσο κι αν προσπαθήσουμε! Μαρία Μαραγκού

Ομορφιά μάτια μου αυτή η υποκειμενική..
«Δώσε μου τα μάτια σου να δω τι βλέπεις» αυτή η κουβέντα, ναι!
Γιατί μόνο η ματιά του καθενός ξεχωριστά καθορίζει το όμορφο. Χριστίνα Ρογκάκου

Μια λίμνη έγινα για σένα.
Να κολυμπάς σαν κύκνος ολόλευκος της αγάπης.
Θησαυρούς έβλεπα μέσα στα μάτια σου.
Η ομορφιά της ψυχής σου έγινε ο πλούτος της δικής μου.
Νεραϊδοβασίλισσα στου έρωτα το υγρό σπίτι.
Στοιχειά υμνούσανε αυτήν την αγάπη.
Τόση ομορφιά καμωμένη από αρετές!
Και γλυκαίνανε τα νερά της λίμνης……καθρέφτης σωστός να χτενίζω τα μαλλιά μου κάθε που σε κοίταζα.
Και αυτό το φεγγάρι έσκυβε να φιλήσει τον εαυτό του σαν λουζότανε τις βραδιές στα κάλλη της ψυχής σου.
Ένας κύκνος θα μείνεις για πάντα στον λογισμό μου…και εγώ θα σε ταϊζω απ τα ψίχουλα της ανάμνησης που άφησες. Μέλη Φωτιάδου

Είσαι όμορφη είπε η νύχτα στην αυγή
Και αυτή γοητευμένη, της αφιέρωσε όλα τα χρώματα της. Ιωάννα Πιτσιλλή

Η ομορφιά είναι παντού, για όσους μπορούν να τη δουν, να την ακούσουν και να την αισθανθούν. Για όσους την πιστεύουν.Είναι μέσα μας, γύρω μας, δίπλα μας. Βρίσκεται ανάμεσα στα βλέμματα του ερωτευμένου ζευγαριού που κάθεται πλάι πλάι στο μετρό. Υπάρχει στο θηλασμό του βρέφους από τη μητέρα-τροφό του. Αιχμαλωτίζεται σε ένα μπουμπούκι που ανθίζει, σε ένα δέντρο που ψηλώνει. Την ακούς και τη μυρίζεις σε ένα ποτάμι που «τρέχει» , σε μια απέραντη θάλασσα, σε ένα επιβλητικό και σιωπηλό βουνό. Τη νιώθεις στον ανατέλλοντα ήλιο και ξανά στον ήλιο που δύει. Ομορφιά είναι ο ηλικιωμένος που με το ρυθμό του χωρίς άγχος ούτε ανυπομονησία καταφέρνει να φθάσει στο φούρνο της επόμενης γωνίας να προμηθευτεί το καθημερινό του ψωμί. Ομορφιά είναι να κοιτάς τα άστρα κρατώντας απ’ το χέρι το αγαπημένο πρόσωπο. Ομορφιά έχει το μεγάλο οικογενειακό τραπέζι με πλήθος φωνών και ηλικιών και νοστιμιά εδεσμάτων.Όμορφη είναι η φωλιά του χελιδονιού που κάθε χρόνο θα ταξιδέψει να επισκεφθεί και θα ταϊσει τα μικρά του. Όμορφη η στάσιμη γαλήνη της λίμνης με τα νούφαρα. Όμορφος πάντα κι ο κύκνος στο άσμα του… Αθηνά Ιωάννου

Σήμερα γουστάρω να σπαταλήσω τη μέρα μου αλλιώτικα.
Λίγο πιο όμορφα, ασυνήθιστα όμορφα.
Να ξετυλιχτώ από το κουβάρι των σεντονιών στα γρήγορα, να μη τεμπελιάσω.
Να ξεπλύνω το πρόσωπο μου, να κυλήσουν στο νιπτήρα σκοτούρες, μαυρίλες κι άγχη.
Να μη μπογιατίσω τα βλέφαρα μου, να γίνω ωραία χαμογελώντας.
Χωρίς μείκ απ και φτιασιδώματα, αφήνοντας τα μαλλιά λιτά στους ώμους.
Απ’ την ντουλάπα ν’ αρπάξω πολύχρωμα υφάσματα, να τυλιχτώ με δαύτα.
Πέντε έξι σταγόνες απ’ το αγαπημένο μου άρωμα, ίσα για ν’ αρπάξω μια βαθιά αναπνοή.
Να γλυκαθεί το μέσα μου απ’ την ευωδιά του.

Να περάσω το κατώφλι της πόρτας και με τ’ ακροδάχτυλα μου να χαϊδέψω τα ανθισμένα τριαντάφυλλα του κήπου.
Να σκορπίσω σπάταλα τις καλημέρες μου στους γείτονες.
Να προσθέσω διπλή δόση χαμόγελου στα σκυθρωπά πρόσωπα. Το έχουν ανάγκη άλλωστε.
Σήμερα αποφάσισα να κάνω τις δουλειές μου με τα πόδια.
Να μην εγκλωβιστώ μέσα στις λαμαρίνες.
Να σουλατσάρω στο πεζοδρόμιο, χωρίς να βιάζομαι.
Να αρπάξω το χαρτί που μου πρόσφερε το παιδί που μοιράζει φυλλάδια.
Απ’ τις τσέπες μου να βγάλω χαρτονομίσματα και να τ’ ακουμπήσω στα ροζιασμένα χέρια εκείνου του ταλαιπωρημένου γέρου.
Κι έτσι πως θα με κοιτάξει με το κουρασμένο βλέμμα του ανασηκώνοντας τις άκρες των χειλιών του ως ένδειξη ευγνωμοσύνης, να το αποθηκεύσω σαν εικόνα στη μνήμη μου.
Να μη ξεχάσω ποτέ πως ευφραίνεται η ψυχή όταν ακούει «ευχαριστώ».

Να αφήσω το βλέμμα μου ατίθασο να περιπλανηθεί.
Σε θεόρατα κτήρια, στις καλοστολισμένες βιτρίνες, στον καταγάλανο ουρανό, στα αφράτα σύννεφα που πάντα θα προσπαθώ να διακρίνω το σχήμα τους ακόμη κι αν παραμεγάλωσα.
Να βάλω τ’ ακουστικά μου, την αγαπημένη μουσική και ν’ αφεθώ σε σκέψεις και μνήμες.
Μα πρόσεξε μυαλό, σήμερα τις θέλω φωτεινές, πάλλευκες, πεντακάθαρες.
Όχι άλλες αναπαραγωγές ξεφτισμένων προβλημάτων, εντάξει;
Να φέρω στο νου το Κυριακάτικο τραπέζι στο σπίτι των δικών μου.
Να προσχεδιάσω το επόμενο ποιήμα μου.
Σίγουρα θα θυμηθώ εκείνα τα τρελά γέλια που ρίξαμε χθες με την παρέα.
Και με τα χίλια ζόρια θα συγκρατήσω τα χείλη μου, που θα θέλουν να γελάσουν.
Μη με περάσει ο κόσμος για τρελή (κι ας είμαι!).

Να στρίψω στο στενάκι στην άκρη του δρόμου και με τα βλέφαρα μου να σε γυρέψω.
Θα κάθεσαι στην άκρη του δρόμου, στο ίδιο μέρος, την ίδια ώρα.
«Δεν άργησα» να σου φωνάξω και να ανοίξω το βήμα μου.
Θα βιάζομαι να χωθώ μέσα στο παλτό σου.
Κι αφού μ’ εγκλωβίσεις στα δύο σου χέρια, για μια ακόμη φορά να επιβεβαιωθώ έχεις επάνω σου συσσωρευμένη ολάκερη την ομορφιά του κόσμου.
Γιατί μ’ αγαπάς κι αυτό αρκεί.
Σ’ ευχαριστώ που σκορπίζεις τόσο φως στη ψυχή μου. Έλενα Κορινιώτη

Πλέον, δε με κρατάς.
Τα δεσμά αυτά τα αόρατα και ισχυρά μια για πάντα τα έσπασα.
Έπαψα να ακούω το βασανιστικό ήχο των αλυσίδων, στην προσπάθειά μου να δραπετεύσω.
Το απόλυτο κενό, εκείνες τις αξημέρωτες νύχτες, φοβήθηκε και τράπηκε σε φυγή.
Ο αγώνας του νου μου και της ψυχής μου ο ιδρώτας επιβράβευσαν την υπομονή μου, που μέσα στη βροχή απέφευγε όλους τους κεραυνούς.

Και τώρα θα αναπνεύσω ελεύθερα.
Θα με ακούσεις να τραγουδώ φωναχτά τους αγαπημένους μου στίχους, τους χαρωπούς, αυτούς που νόμιζα πως είχα ξεχάσει μέσα στη φυλακή μου.
Να κλαίω θα με δεις μα δε θά ‘ναι από φωτιά αλλά από ευτυχία θά ‘ναι.
Επιτέλους, θα αφήσω το μυαλό μου ελεύθερο από βιαστικές σκέψεις και βίαιους στοχασμούς.
Θα του επιτρέψω να σκεφτεί ό,τι δεν το καταπιέζει κι αυτό που δεν το δεσμεύει με σφιχτά λουριά κ αιώνιες ενοχές.

Θα είναι πλέον διαθέσιμο για μαγικές προκλήσεις, για τα δεσμά του έρωτα και τις ορέξεις της αγάπης.
Ένα μυαλό ελεύθερο από βάσανα κι ασχήμιες.
Ένα μυαλό καθαρό και μια καρδιά σαν του παιδιού.
Γιατί για μένα, αυτό είναι η ομορφιά. Αντώνης Πουλινάκης

Ομορφιά…. μια καταγάλανη θάλασσα να λαμπυρίζει από τον ήλιο, ένα καταπράσινο δάσος γεμάτο πουλιών τιτιβίσματα, ένας κήπος ολάνθιστος με λογιών λογιών μυρωδιές, ένα πυρωμένο ηλιοβασίλεμα, δυο μάτια παιδικά που χαμογελούν, ένα ζευγάρι χέρια που κρατούν τη ζωή σου και….. την ομορφαίνουν! Λίνα Κατσίκα

Όπως ο κύκνος ανοίγει τα φτερά του, αποπνέοντας μια αίσθηση χαλάρωσης στην θεα της αληθινής ομορφιάς!

Σαγήνη! Όπως όταν βρει το ζευγάρι του δημιουργούν με τα ρυγχη τους μια καρδιά!
Είναι η προσωποποίηση της ομορφιάς!
Αίσθηση αγνότητας και αληθινής αγαπης!

Όταν χαθεί το ένα χάνεται και το άλλο, κραυγάζοντας το κύκνειο άσθμα!
Ίσως να συμβολίζουν την ομορφιά της αγαπης τα πιο όμορφα πλάσματα του πλανήτη! Νίκος Μιχαλόπουλος

Ομορφιά σημαινει
καλοσύνη, ευγένεια ψυχής, ευαισθησία…Αναμφισβήτητα η εξωτερική ομορφιά και η προσπάθεια να δείχνουμε καλλωπισμενοι
και περιποιημένοι είναι η πρωτη και καθοριστική εικονα που εισπράττει ο αλλος για μας. Η ολοκληρωμένη ομορφιά συνίσταται στο ταίριασμα του ψυχικού μεγαλείου πίσω απο ενα γλυκό και χαμογελαστό πρόσωπο.
Ομορφιά μπορεί να ειναι ακομη ένα τοπίο, ένα τραγουδι, μια προσευχή, ενα ομοιόμορφο πλήθος….Ομορφιά για μενα ειναι ενα κουτι με πραλινες δεμένο με φούξια φιόγκο. Ενα μπουκάλι κόκκινο κρασί κερασμένο από τα χειλη του αγαπημένου μου. Ομορφιά ειναι όσα γραφουμε στο ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ και καθρεφτίζουν την αυθεντικότητατης ψυχής μας σε πείσμα της συναισθηματικής αναπηρίας και της συμπλεγματικής ασχήμιας. Χριστίνα Αυγερινίδου

Λέξη μην πεις απόψε.
Το ξέρω πως πονάς
Μα είναι αλήθεια,
πώς μπλέχτηκαν τόσα συναισθήματα
στα δίχτυα μιας ψυχής;
Κι ήτανε τόσο όμορφα
τα πρόσωπά τους.
Τόσο τρυφερές
οι κινήσεις τους.
Τόσο απαραίτητες
οι λέξεις τους.

Κάθε πρωί, κεντούσαν
με μια απρόσμενη αγάπη,
όμορφα σχέδια,
στις τρύπες των διχτυών σου.
Αγκάλιαζαν τις άσχημες στιγμές σου
και πάντα σε ξυπνούσανε
στις ομορφότερες.
Μη χάσουνε τα μάτια σου,
την κίνηση του καλλιτέχνη,
την ώρα που πετούσε τα χρώματα
στο πορτραίτο της ζωής.

Ήξερε καλά, πως
αν δεν τα ‘βλεπες
πριν ποτίσουν,
τα χρώματα θα έχαναν την λάμψη τους.
Θα έμενε μια αδιάφορη λέξη,
ανάμεσα σε τόσες αδιάφορες στιγμές.
Σε αδιάφορες ημέρες
που θα διαδέχονταν, έτσι απλά,
η μία την άλλη,
χωρίς διάθεση και χωρίς κανένα λόγο να ευχαριστήσει
η επόμενη την προηγούμενη.

Λέξη μην πεις απόψε.
Το ξέρω πως πονάς.
Γιατί παλεύεις απόψε να τα ξεριζώσεις,
με την ίδια δύναμη
που κάποτε πάλευες,
να μη ριζώσουνε ποτέ στο χώμα.
Κι ας γνώριζες πως ήταν γόνιμο το έδαφος.
Κι ας ήταν τόσο σπάνια
και τόσο δυσεύρετα,
για το δικό σου χώμα.

Σαν όμορφα λουλούδια
που ξεπετάχτηκαν από το πουθενά,
για να ομορφύνουν το άχαρο τοπίο.

Να σε ξυπνούν κάθε πρωί
με το μεθυστικό άρωμά τους.

Να φυτρώνουν περισσότερα,
σε κάθε σου βήμα.

Και να σε καληνυχτίζουν
πριν κλείσουνε τα πέταλά τους,
αφήνοντας τη μυρωδιά τους
να σου συντροφεύει τις νυχτες.

Λέξη μην πεις απόψε.
Μα πόσες λέξεις…;

Ξέρεις,
όσα λουλούδια και να κόψεις.
Όσες ρίζες και να ξεριζώσεις.
Το χώμα,
πάντα γόνιμο,
θα συγκρατεί το άρωμά τους. Ελίνα Δερμιτζόγλου

Θα ‘θελα να σου ζητήσω να ΄ρθεις από εδώ, απόψε. Ν’ άνθιζε το μέσα μου αντικρίζοντας τόση ομορφιά. Μα ξέρω πώς η επιθυμία μου αυτή θα μείνει ανεκπλήρωτη. Σαν συμβιβαστική λύση, λοιπόν, σου ζητώ να ‘ρθεις,όταν τα βλέφαρά μου αγκαλιαστούν. Έστω για πέντε λεπτά, να σε δω στο όνειρό μου. Να μπλέξεις τα δάχτυλά σου στα δικά μου – κούμπωναν αρμονικά, θυμάσαι;- και να ανέβουμε στην ταράτσα του σπιτιού μου. Να ξεχυθεί μπρος τα μάτια μας ολόκληρος ωκεανός με τρεμάμενα φώτα – μ’ άρεσαν οι νύχτες, θυμάσαι; Να κάτσεις άκρη άκρη στο μπαλκόνι -σ’ εκείνο το σημείο που νομίζεις πώς πετάς- και να με απιθώσεις τρυφερά πάνω στα πόδια σου – να γίνω πάλι η »μικρή σου». Να μου χαιδέψεις τα μαλλιά μ’ εκείνα τα χέρια που λάτρευα.Και όταν ένα – δυο δάκρυα εμφανιστούν στην άκρη των ματιών μου να τα σκουπίσεις, προτού προλάβουν να υγράνουν το πρόσωπό μου. Να ξεπηδήσουν αβίαστα από τα χείλη σου όμορφα λόγια. Να μου πεις πώς όλα θα πάνε καλά. Πώς μπορεί να πέφτω πού και πού σε σκοτάδια, μα πάντα θα ξημερώνει. Πώς δεν περνώ τίποτα άλλο, παρά μια παροδική φάση μελαγχολίας. Πώς ο χρόνος τα γιατρεύει όλα – κι θα τον βοηθήσεις κι εσύ λίγο, όπως παλιά, θυμάσαι; Πώς δεν αξίζει να ανησυχώ για τίποτα, πώς μπορώ να μείνω ήσυχη.Αυτά κι άλλα τόσα και τόσα καθησυχαστικά λόγια, που από άλλα χείλη ακούγονται αφόρητα κοινότυπα, μα από τα δικά σου μοιάζουν σωστό φάρμακο για την ταραγμένη μου ψυχή.Έλα να μου μιλήσεις για ομορφιά. Δεν θα ‘ναι δύσκολο. Ό,τι να πεις, θα είναι ωραίο για μένα.Και σαν χαράξει να ξυπνήσω πάλι με κείνο το χαμόγελο που μου στο στόμα – πόσο μου ‘χει λείψει, να ‘ξερες! Έλα, λοιπόν. Να θυμίσεις την καρδιά μου τι σημαίνει καλοκαίρι, τώρα που χειμώνιασε κι αρχίζει να ξεχνάει. Έλα.Το έχω ανάγκη. Έλα. Σε έχω ανάγκη. Βίκυ Μπάλλου

Πηγή: http://metaximas.org/   

«Χωριό», μια λέξη η οποία προκαλεί όμορφες και ξένοιαστες σκέψεις,στους περισσότερους από εμάς. Το χωριό είναι το μέρος,για όλους όσους ζούνε σε πόλεις όπου «καταφεύγουν» για ηρεμία και χαλάρωση.Εκεί όπου οι ρυθμοί είναι τελείως διαφορετικοί από εκείνους των αστικών κέντρων και η ζωή κυλά όμορφα και χαλαρά.

Είναι το μέρος όπου περάσαμε και πολλοί εξακολουθούν να περνάνε πολλές μέρες από το καλοκαίρι τους και όχι μόνο. Για τα παιδιά, ειδικά, το χωριό είναι το ιδανικό μέρος για ατελείωτο παιχνίδι με τους φίλους τους και για ικανοποίηση όλων των επιθυμιών τους από τους παππούδες. Έτσι, οι περισσότεροι από εμάς είμαστε πολύ τυχεροί που «έχουμε» κάποιο χωριό. Γιατί εκεί περάσαμε τις πιο ανέμελες στιγμές της ζωής μας .Εκεί γνωρίσαμε φίλους, παίξαμε, γελάσαμε, κλάψαμε, τσακωθήκαμε, φλερτάραμε και ζήσαμε έντονα.

Στο χωριό δεν μας ενδιέφερε η ώρα που θα γυρνούσαμε σπίτι. Όλοι γνωστοί και συγγενείς (σχεδόν) μεταξύ μας κι όλο το χωριό μια απέραντη γειτονιά, χωρίς κανέναν σχεδόν κίνδυνο. Από την πολύ μικρή ηλικία μαζευόμασταν στην πλατεία για να παίξουμε όλα τα παιχνίδια που μας άρεσαν όπως ποδόσφαιρο, κρυφτό ,κυνηγητό κ.α. Κι όταν πηγαίναμε σπίτι πάντα η γιαγιά μας περίμενε με το αγαπημένο μας φαγητό στο τραπέζι κι ύστερα παγωτό. Και μετά ακολουθούσαν όμορφα παραμύθια για να κοιμηθούμε.Κι ό,τι και να κάναμε πάντα μας το συγχωρούσαν,ο παππούς και η γιαγιά. Και αργότερα περνώντας τα χρόνια, οι σχέσεις μας με τα άλλα παιδιά γινόταν πιο στενές. Γινόμασταν κάτι παραπάνω από παρέα,σαν αδέλφια.

Τα παιχνίδια μας άλλαξαν, γινόταν συναντήσεις ομαδικές όπου συζητούσαμε ποικίλα θέματα που μας απασχολούσαν ως έφηβοι. Ανταλλάσσαμε απόψεις και συμβουλές σαν μια μεγάλη οικογένεια. Αργότερα ακολουθούσαν τα φλερτ και οι πιο ιδιαίτερες γνωριμίες αγοριών και κοριτσιών, αλλά πάντα υπήρχε ή αγνή αγάπη και το νοιάξιμο του ενός για τον άλλον, πέρα από το ερωτικό κομμάτι. Αυτή η αγάπη που «χτίστηκε» με το πέρασμα των χρόνων και μέσα από τη στενή παρέα μεταξύ των παιδιών και συγκεντρωνόταν κάθε καλοκαίρι στο χωριό και περνούσαν ανέμελα και αθώα ατελείωτες στιγμές όλοι μαζί, σαν μια οικογένεια. Και λίγα χρόνια μετά, όταν κάποιοι πλέον έφυγαν για σπουδές, άλλοι άρχισαν να εργάζονται κι άλλοι παντρεύτηκαν, πάλι στο χωριό ήταν το κοινό σημείο συνάντησης και χαλάρωσης, κυρίως τα καλοκαίρια.

Σαν μια πιο ώριμη παρέα πλέον,όλα εκείνα τα παιδιά που περάσανε σχεδόν όλα τα καλοκαίρια τους στο χωριό, σαν μια γροθιά συνεχίζουν να συγκεντρώνονται εκεί, να στηρίζει ο ένας τον άλλον και να «ξεφεύγουν» για λίγο από τη ρουτίνα της ζωής τους στην πόλη.

Ένα «τσιπουράκι» στο καφενείο του χωριού ή μια συγκέντρωση στο πανηγύρι, είναι οι αφορμές ώστε να ξαναενωθεί το παρεάκι και να μοιραστούν και πάλι τα μέλη του στιγμές χαλάρωσης και ξενοιασιάς. Όπως τότε… Εκείνα τα ανέμελα καλοκαίρια στο χωριό, ήταν πολλά και όμορφα. Ήταν διαφορετικά από αυτά της πόλης, ακόμα κι από εκείνα σε νησιά. Μοναδικά γιατί εκεί ήταν η παρέα σου, τα αδέλφια σου,»η οικογένεια» σου. Και εξακολουθούν να είναι για όσους συνεχίζουν να καταφεύγουν το καλοκαίρι στο χωριό, έστω και για λίγες μέρες.

Πηγή: http://metaximas.org/