Το συμφέρον της Ελλάδας άπτεται με τη μη εφαρμογή του τουρκολιβυκού μνημονίου. Κάτι που προς ώρας δεν φαίνεται πιθανό
Η ομοιότητα του διεθνούς συστήματος με σκακιέρα έχει να κάνει με το ότι η δράση του ενός καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την αντίδραση του άλλου. Αυτό φαίνεται πως ισχύει και στην Ανατολική Μεσόγειο και δη στη Λιβύη, «θέατρο» άμεσου ενδιαφέροντος για την Ελλάδα.
Οι εξελίξεις στην βορειοαφρικανική χώρα δεν βαίνουν προς την επιθυμητή κατεύθυνση, επηρεάζοντας άμεσα την Αθήνα.
Η σύμπραξη της Τουρκίας με την διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Τρίπολης και η σύναψη του τουρκολιβυκού μνημονίου, στο οποίο περιγράφεται ο καθορισμός θαλάσσιων ζωνών, καταπατά ευθέως τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, σπάζοντας στη «μέση» την υφαλοκρηπίδα της Κρήτης.
«Το αιμοβόρο σχέδιο του Χάφταρ έλαβε τέλος», είχε αναφέρει η ανακοίνωση του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών, μετά τους σφοδρούς βομβαρδισμούς της Τρίπολης που πραγματοποιήθηκαν το περασμένο Σαββατοκύριακο από τις δυνάμεις του Λίβυου στρατάρχη.«Σαράντα εννιά χρόνους κρατάω το τουφέκι στο χέρι και πολεμώ υπέρ πατρίδος». Αυτό απάντησε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στον Αναστάσιο Πολυζωίδη, όταν ρωτήθηκε τι επαγγέλλεται, κατά την ακροαματική διαδικασία του στο Ναύπλιο το 1834. Όμως τα 49 αυτά χρόνια ανεκτίμητης προσφοράς στον Εθνικό Αγώνα δεν ήταν ικανά για να τον κρατήσουν μακριά από τη δικαστική δίωξη. Μια στιγμή εθνικής παραφροσύνης…
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η ευρύτερη περιοχή της Κασπίας αποτελεί από αιώνες το σημείο της εκρηκτικής συνάντησης ισχυρών εθνοτικών ομάδων (Περσική, Τουρκική, Ρωσική) με βαθύτατες πολιτιστικές διαφορές και μακροχρόνια ιστορία αντιπαλότητας σε κάθε επίπεδο. Στις ημέρες μας, συχνές είναι οι αναφορές στα αποθέματα υδρογονανθράκων που διαθέτει η περιοχή στα εδάφη της και στο βυθό της τεράστιας υδάτινης λεκάνης της Κασπίας. Συγχρόνως όμως παρουσιάζεται και ως ένας «διάδρομος» μεταφοράς ενέργειας πολλαπλών πιθανών κατευθύνσεων.
Ο σκοπός του άρθρου αυτού είναι να εξετάσει τις σχέσεις ΕΕ-Ρωσίας στη μεταψυχροπολεμική περίοδο, όπως δηλαδή διαμορφώθηκαν στην περίοδο της διάλυσης της ΕΣΣΔ (1989) και της εκ νέου ανάδυσης της Ρωσίας ως διαδόχου της πρώτης.
Οι ευρωρωσικές σχέσεις έχουν ως υπόβαθρο μία υπερχιλιετή ιστορία ανταγωνισμού, στρατιωτικής σύγκρουσης και αμοιβαίας καχυποψίας, αλλά και δημιουργικής συνύπαρξης και συνεργασίας.
Από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου, η Ρωσία διαδραματίζει έναν καθοριστικό ρόλο στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι άλλοτε ως «απελευθερωτής» και άλλοτε ως «ηγεμόνας» και κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ως ιδεολογικο-πολιτικός και στρατηγικός αντίπαλος.